Mała zalękniona dziewczynka

Mała zalękniona dziewczynka

Tak dzisiaj Wigilia a ja dalej mam coś do napisania i przepracowania. Nadal moja głowa pracuje a serce jest niespokojne. Niestety. Wczoraj wzięłam sesję i powiedziałam o tych kilku ostatnich trudnych dniach i moich odczuciach. 

Usłyszałam, że nadal tkwię w schemacie matkowania im wszystkim, że czuję się za nich wciąż odpowiedzialna, że widać po mnie, że jestem już tą rolą umęczona i że rzeczywiście to jest nie do udźwignięcia a ja robię to od tylu lat. Czas już przestać. Usłyszałam nawet, że jestem marionetką w ich teatrzyku. 

Też padło, że może projektuję na nich swoje lęki? Zatroskana o nich czy sobie poradzą beze mnie, nie mam wtedy dostępu do siebie z pytaniem, czy ja sobie poradzę w nowym miejscu po przeprowadzce? Może tak, przyjrzę się też i temu.

W trakcie tej sesji uświadomiłam sobie rzeczywiście, że bardzo jestem z nimi, za bardzo, w sensie z moimi rodzicami i siostrą, z tą trójką. Moje myśli, energia, uwaga są skierowane na nich a nie na mnie. Tak właśnie się to dzieje jak u osoby współuzależnionej – klasyka przypadku. I też dlatego u mnie tyle emocji i złości na nich, bo z jednej strony już wiem, że ja chcę być ze sobą w swoim życiu, bo tego potrzebuję i mam tego właśnie świadomość a z drugiej strony ja dalej chcę ich zmieniać, bo gdyby byli inni to ja mogłabym spokojnie wyjechać tam, gdzie chcę. A oni są jacy są i to mnie wkurza. Ale nie dość tego to ja jeszcze odczuwam poczucie winy, że oni tacy bezradni, że tak mnie potrzebują a ja chcę się wyprowadzić, ja chcę ich zostawić. I co jeszcze? Ja chcę zająć się sobą?! Nieładnie! Tak mamusia cię wychowała? No nie mamusia chciała, żeby być przy niej aż do końca przecież… Od razu mi się wkręca w mózg… 

Ktoś powiedział też, że może to moje projekcje i lęki a oni sobie dają radę teraz i dadzą w przyszłości. I też, że oni wszyscy są dorośli przecież. 

Po tej sesji poczułam ulgę, że mogłam się tym podzielić i że rzeczywiście dostałam konkretne informacje w temacie: co ze mną nie tak? Co robię źle? O co chodzi? Bo mam dobre chęci przecież bo ich kocham itp. a wszyscy są nadal niezadowoleni łącznie ze mną. Wiedziałam tam gdzieś w środku, że coś jest też po mojej stronie, ale w tych emocjach nie mogłam tego tak namierzyć, tak celnie po prostu. Trudno być samemu sobie lekarzem, trzeba się zobaczyć w oczach drugiego. 

Reasumując to najważniejszym u mnie problemem jest schemat bohatera rodzinnego nadal odgrywany niestety jak widać na załączonym obrazku. Wciąż czuję się za nich odpowiedzialna i co za tym idzie odczuwam poczucie winy wobec nich, że chcę się zająć sobą i swoim życiem. 

I to mnie tak bardzo zżera i niszczy, ponieważ nie da się wziąć odpowiedzialności za drugą dorosłą osobę, to jest nie do zrobienia, bo ona ma wolną wolę tak samo jak ja i jak każdy z nas. Odpowiedzialność można wziąć tylko za swoje dziecko co najwyżej, które jest jeszcze zależne od nas, czyli niepełnoletnie. A poczucie winy jest bardzo niszczące i destrukcyjne na dłuższą metę, ponieważ wiąże się z poczuciem wstydu. I tak też jest u mnie – gdy czuję się winna to od razu jakby automatem się wstydzę tego co zrobiłam, jaka jestem… A gdy się wstydzę to jest mi smutno i wtedy znajome koło nazwane w poprzednich wpisach jako „zaklęte koło” się zaczyna toczyć i zagarniać mnie tam, gdzie nie chcę. Nie chcę na poziomie głowy, na poziomie mojej świadomości, ale emocje żyją własnym życiem i gdy to zaczyna się dziać to koło toczy mnie jakbym nie była wtedy sobą tą dorosłą, lecz dzieckiem.

Tak, czuję się wtedy jak dziecko, jak ta mała dziewczynka zalękniona i zostawiona sama sobie w poczuciu zagrożenia. I stąd tyle lęku u mnie i te problemy ze spaniem. Może odkryłam właśnie mechanizm działania moich stanów lękowych. Może tak. Przyjże się temu jeszcze.

Zaklęty krąg

Zaklęty krąg

Jestem wykończona. Co najgorsze jeszcze święta się nie zaczęły a ja mam już dosyć tych zbliżających się wspólnych i radosnych inaczej dni. Już jestem tak zmęczona moją rodziną, już czuję się nadużyta i na granicy wytrzymałości psychicznej, emocjonalnej i fizycznej. Najchętniej to uciekłabym daleko stąd i nie wróciła najlepiej nigdy. Tak to wygląda. 

Nawet moje sny to pokazują. Dziś kilka razy śniło mi się, że krwawię i to bardzo mocno. Byłam cała we krwi. Cała pomazana krwią, moje ciało, ubranie jakie miałam, wszystko. No cóż i tak też się czuję po wczorajszym dniu. Wczoraj poległam niestety, już nie wytrzymałam, nie dałam rady tego znieść i to podwójnie. I to z dwóch stron. Ze strony siostry a potem ze strony mamy. 

Najpierw siostra mnie zaatakowała, że ja mam z czymś jakiś problem. Mylnie odebrała moje westchnienie od razu interpretując, że ja nie chcę. No i zaczęło się atak, walka, pretensje… znajome dramaty. Ja zaatakowana też automatem weszłam w ten sam tryb, to się po prostu stało. Jak za naciśnięciem guzika – ona na mnie napiera to ja się od razu zdenerwowałam i powiedziałam podniesionym już głosem, że „ja nie mam żadnego problemu, żeby ją odebrać autem…” Ale już byłam zła i ten komunikat mógł wydać się wtedy nieprzekonujący. A byłam zła na to, że mnie próbuje wciągać w swoje negatywne emocje, w swoje gierki. W ten swój sposób manipulacji, w swój schemat stosowany od lat: „ja muszę to zrobić, aż tyle zrobić…, tyle mnie to kosztuje wysiłku…, najpierw muszę to… potem to… i jeszcze tamto…” Celem czego jest oczywiście między słowami: „zobacz jak mi strasznie, wejdź w ten stan i pomóż mi, zrób coś…”. I ja jestem gotowa jej pomóc, czyli zadziałać, ale nie jestem zainteresowana i też nie mam czasu ani energii na to, żeby wysłuchiwać tych historii. Ale najgorsze jest to, że ona z góry zakłada, że świat jest przeciwko niej. Ona już to wie, że ja nie chcę, że ja jestem przeciwko niej, ona jakby zaczynając tę walkę od razu prowokuje u tej drugiej strony taką a nie inną reakcję jakiej się spodziewa. Bo jest to powiedziane na wysokim tonie, z dużymi negatywnymi emocjami i na granicy krzyku właściwie. 

Jak teraz to piszę to myślę, że powinnam wytrzymać jej emocje, powinnam być przy sobie nadal i powinnam na spokojnie jej mówić to co czuję i co myślę, tak na spokojnie. No ale wczoraj już miałam wyjść, śpieszyłam się na terapię, sama byłam w działaniu i jeszcze jej dramaty… Nie wytrzymałam, po prostu się zdenerwowałam, bo wyczułam te znajome od lat próby manipulacji, gdzie nigdy nie ma prostych słów typu: „chcę, żeby…, potrzebuję…, proszę…”. Tylko całe historie przekazane w trakcie długiego słowotoku a im dalej, tym bardziej robi się nieprzyjemnie, zagrażająco, negatywnie. Wysokie negatywne emocje na granicy krzyku i nie znoszące sprzeciwu.

Gdy ochłonęłam po tym telefonie a długo mi to zajęło jednak, to uzmysłowiłam sobie, że przecież my już od poprzedniego dnia byłyśmy umówione, to było już ustalone, że ja ją odbiorę tym samochodem. To o co chodzi? Kto miał problem w takim razie i z czym? Może ona chciała, żeby ją tam też zawieźć? Może tak, nie wiem, ale przecież mówiła w trakcie tego przydługiego monologu, że ustaliła już, że pojedzie autobusem. 

Ja na prawdę piszę to i w ten sposób próbuję rozkminiać, co się stało? Jak to się stało? I co za tym idzie? Co należałoby zrobić w przyszłości? Jak się zachować? Jak te relacje budować? Tylko, że ja to właśnie próbuję stosować przez całe moje dorosłe życie i jak widać są takie efekty jakie są.

Ta sytuacja wydarzyła się przed terapią, potem trudny proces z grupą. Znów byłam przy sobie, znów się popłakałam widząc, czując jak trudno było mi w dzieciństwie. Jak bardzo wtedy byłam osamotniona, ja byłam zupełnie niezaopiekowana emocjonalnie, całkowicie zostawiona samej sobie a jeszcze byłam obarczona problemami mojej mamy, mojego rodzeństwa. A nawet ojca, bo jego problemy były problemami mojej mamy a jej problemy to już na pewno były moimi. Dźwigałam o wiele za dużo niż mogłam w ogóle unieść. Nikt mi nie pomagał w moim świecie wewnętrznych przeżyć a jeszcze mi dowalał swoim światem i to zwielokrotnionym w kilka osób naraz. Z empatią i czułością zobaczyłam to, przeżyłam i opłakałam.

I teraz widzę, że jest podobnie. Widzę, że moja rodzina nadal i wcale wciąż nie interesuje się czym ja żyję, co mnie zajmuje, porusza, co słychać u mnie nawet? Mówiąc kolokwialnie. Tylko na okrągło mówią pokazując swój świat, swoje potrzeby, swoje oczekiwania itp. Oni nadal oczekują i chcą, że ja będę ich bohaterem rodzinnym. Tym bohaterem silnym, nieustraszonym i niezniszczalnym… Oni są w centrum od zawsze a mój świat ma się kręcić wokół nich i dla nich.  A ja już jestem zupełnie kim innym, ja już wiem, że moje moce są ograniczone i że nie jestem w stanie ich do końca zaspokoić i uszczęśliwić. Nie jestem w stanie tego zrobić choćbym sama oddała się temu zadaniu do końca. Jak widać nawet do krwi.

Na koniec tego fatalnego dnia słysząc znów te same gadki mojej mamy. Co roku to samo: „ale makówki zrób na wodzie, nie na mleku, bo skiśnie…”. Też wypowiedziane na wysokim tonie pretensji połączonej z dramatem w tle, nie wytrzymałam. Po prostu to się stało i odparłam: „mam dosyć tych corocznych gadek, że nie na mleku… na wodzie są niedobre i nikt tego nie je potem, zrobię na mleku i już. Jak ja robiłam to nigdy nie zdążyło skisnąć”. Ale wcale nie byłam spokojna, oj nie. Czułam złość, poirytowanie a nawet wściekłość i jeszcze wyraziłam te emocje dołączając znajomy grymas mojej mamy na swojej twarzy. Ja się tak skrzywiłam, jak ona to ma w zwyczaju. Kosmos. Tak było. Moja mama poczuła się oczywiście urażona i się obraziła. Wcale nie miało dla niej znaczenia, że ją przeprosiłam wychodząc. Nie odezwała się do mnie, ledwo się pożegnała słabym: „pa”.

I takie są efekty wczorajszego dnia, dwie osoby są na mnie obrażone. Tak to wygląda. Z moją siostrą też próbowałam nawiązać jakąś nić porozumienia, rozładować sytuację zagadując do niej po powrocie, gdy natknęłam się na nią w kuchni. Nie podjęła tematu zostając w swoim świecie urazy i żalu. Ale teraz to pisząc widzę jaka naiwna byłam, bo przecież nie spełniłam wtedy jej oczekiwań. Ja nie zrobiłam tego co ona chciała, mimo że sama może do końca nie wiedziała czego chce a tym bardziej nie umiała mi tego powiedzieć. Ale jej zdaniem to ja jestem winna a ona ma święte prawo być obrażona. 

To wszystko co się dzieje trudnego emocjonalnie zazwyczaj też odzwierciedla się w moim ciele. I niestety też tak jest i tym razem. Boli mnie noga, ta słabsza, lewa. Tak ją odczuwam, gdy mam jakiś stan zapalny w organizmie. Boli mnie jakby od środka i już zaczęło się to w nocy. To tak jakby te relacje z moją rodziną były frontem walki a ja umęczona, pobita i zakrwawiona najchętniej chciałabym uciec przed tym. Uciec przed nimi. Ale wiem, że nie mogę, bo nie chcę przed nimi uciekać. Bo przecież ja ich kocham. Ja ich kocham takimi jakimi są. Ja rozumiem ich trudności, widzę te lęki, napięcia i strachy o nawet proste i przyziemne sprawy. Ja ich kocham nawet w tym.

Ale dlaczego tak boli?

Płaczę i czuję jakbym była w czarnej dziurze beznadziei i rozpaczy. Widzę to jakby… jakby zaklęty krąg bólu.

Chcąc zrozumieć co się dzieje ze mną, po dłuższym czasie, po śniadaniu, wyciągam na chybił trafił kartę emocji i widzę „smutek”. Trafione w punkt. Czytam: „smutek związany jest z niespełnieniem, rozstaniem, porzuceniem… Smutek związany jest ze stanem pustki, braku i niemożności. Jest więc istotnym składnikiem tęsknoty. Wreszcie – smutek związany jest z empatycznym odczuwaniem cudzej krzywdy i poczuciem własnej bezsilności. Odczuwamy go, gdy na kimś się zawiedliśmy lub rozczarowaliśmy. Ale też, gdy inni nie odwzajemniają naszych uczuć i nie otrzymujemy w relacjach od innych tego, co sami dajemy lub czego pragniemy…”.

Tak, te słowa odzwierciedlają rzeczywiście mój stan ducha. Ale najsilniej utożsamiam się z tym, że ja na prawdę chciałabym im pomóc, ulżyć, ukoić niejako a za każdym razem w takich sytuacjach czuję niemoc. Jestem bezsilna i wtedy smutek łączy się u mnie z frustracją i poczuciem beznadziei. Czuje się przegrana i pokonana. 

Więc co? Ja też walczę? No tak, jeśli tak, to stąd te stany zapalne u mnie tak częste w takich trudnych momentach. Bo ta od lat odtwarzana bitwa jest z góry przegrana. Nie da się nikogo uszczęśliwić na siłę. Więc wciąż i na nowo widząc ich krzywdę, ich ból przeżywam go jako swój. Tak jest. To ma miejsce. I mam tego jeszcze potwierdzenie: „…smutek związany jest z empatycznym odczuwaniem cudzej krzywdy i poczuciem własnej bezsilności…”. 

I koło się zamyka. Mam odpowiedź. 

Jestem ok

Jestem ok

Wczoraj na terapii przeżyłam bardzo trudną sesję, nie moją, ale ja czułam, odbierałam czyjeś słowa tak osobiście, że mogę powiedzieć, że ta sesja była właściwie dla mnie, o mnie i we mnie. Przeżycia, historia tej osoby tak bardzo były podobne do moich minionych doświadczeń, że bardzo mnie dotykały bo za każdą ich nową odsłoną miałam w głowie: „ja też tak miałam, to też podobnie wyglądało u mnie, tak znam to”… I wywoływało to we mnie szereg emocji i uczuć: niedowierzanie, że aż tak; żal dla samej siebie, że to przeszłam; smutek, że to miało miejsce; czułam empatię do samej siebie, tak bardzo czułam ten swój trudny, straszny wręcz mój wewnętrzny świat wówczas i tak bardzo ze sobą sympatyzowałam na poziomie serca. 

Ja siebie po prostu nareszcie widziałam, ja widziałam te straszne fakty z mojego życia i mnie samą tak bardzo uwikłaną, utrudzoną, zniewoloną w okowach strachu i lęku. Tak jak to wyglądało rzeczywiście a nie umniejszając, racjonalizując bądź nawet wypierając, bo tak też sobie wcześniej radziłam. Części zdarzeń wolałam nie widzieć, pewnych słów wolałam nie słyszeć. A z całą pewnością tego wszystkiego trudnego co niosło moje życie wolałam nie czuć. Ja teraz nareszcie to poczułam, dotknęłam w emocjach, otwarłam na te uczucia moje serce. Tak bardzo byłam blisko siebie, przy sobie, że nawet nie byłam w stanie się odezwać, po prostu nie miałam nic do powiedzenia, żadna informacja ze mnie nie wypłynęła, bo byłam przy sobie. 

Wybrałam siebie. Po raz pierwszy na terapii ja wybrałam siebie. Nawet gdy terapeutka zwróciła uwagę, że część grupy zamarła jakby i nic się nie odzywa, wtedy ja zdołałam tylko powiedzieć, że: „nie jestem w stanie nic powiedzieć, bo te treści są mi tak bliskie, tak bardzo przypominają mi moją przeszłość, historię, że jestem w tym teraz przy sobie, bo tak mnie to dotyka, że jestem przy sobie i tam chce pozostać…”. 

Na końcu wydarzyło się też coś bardzo ważnego dla mnie. Odezwałam się nareszcie na słowa terapeutki, że może tamta osoba chce usłyszeć od nas – od grupy, że ona jest ok? I wtedy ja od razu, bez namysłu i zdecydowanie powiedziałam: „dla mnie jesteś fantastycznie ok! A wszystkie twoje trudności wynikają z twojej historii, z trudnego dzieciństwa, z tych warunków w jakich wyrastałaś, miałaś bardzo pod górkę. Ale i tak dajesz radę, jest coraz lepiej i jesteś na właściwej drodze. Dla mnie jesteś bardzo ok!” 

Dalej terapeutka zadała nam pytanie, ale czy zawsze jesteśmy ok?

A ja wtedy z uśmiechem na twarzy: „nawet gdy nie jestem ok, to i tak jestem ok! Zawsze jestem ok, taka jaka jestem!”  To było o mnie przede wszystkim, ja mówiłam rzeczywiście o sobie i rzeczywiście tak teraz już mam, że zawsze jestem ok! Niezależnie co by się podziało ze mną, we mnie prze ze mnie. To i tak jestem ok.

Odnalazłam miłość własną

Odnalazłam miłość własną

W ostatnich dniach na nowo uświadomiłam sobie znaczenie i też możliwości oddziaływania naszego Ego. Jak to zazwyczaj u mnie wygląda – samo wpadło mi w ręce przeglądając filmiki na YouTube. I rzeczywiście tak miało być, tego potrzebowałam. Namierzyłam u siebie nawet kilka struktur Ego. Mianowicie, zapewne pierwszą była u mnie bardzo silnie osadzona struktura ofiary, mówię była, bo dzięki terapii pozbyłam się tej roli ofiary. Oczywiście mam świadomość, że to może wrócić i tak się dzieje, zwłaszcza wtedy, gdy człowiek przeżywa jakieś trudności, czuje się źle, może jest chory itd. Jeśli w takich sytuacjach przyjmujemy podobną postawę to jest to funkcjonalne dla nas, mówiąc kolokwialnie normalne. Ale u mnie właśnie było to nadmiernie stosowane i kładło się cieniem na moje relacje z innymi, w których to przyjmowałam postawę uległości. I to już było niefunkcjonalne dla mnie a wręcz zagrażające mnie samej, zagrażające moim potrzebom, mojemu dobru. Trzeba koniecznie wspomnieć w tym miejscu, że ta struktura była silnie związana u mnie z poczuciem zagrożenia, lęku. I to już dawało niezły koktajl emocji związanych z przeżywaniem strachu, niepokoju…

Dzisiaj w nocy miałam nawet lekcję poglądową w tym temacie. Położyłam się spokojnie spać i rzeczywiście byłam zrelaksowana, spokojna z uczuciem ulgi a nie zagrożenia jak to bywało wcześniej. Tak mam w ostatnim czasie, cudowne uczucie. Ale czytając jeszcze tak sobie Zwierciadło przed snem natrafiłam na artykuł o laleczkach wudu, przeczytałam go i zaczęło się. Moje Ego zaczęło działać, przeszło do zdecydowanego ataku strasząc mnie i próbując zalać lękiem. Teraz gdy to piszę to wydaje mi się to śmieszne, ale w nocy ja na prawdę zaczęłam się bać, czułam, że znajoma fala lęku jest już tuż, tuż prawie. Z dużą determinacją i wielokrotnie racjonalizując, uspokajając siebie szukałam na nowo wypartego poprzez lęk poczucia bezpieczeństwa. To była prawdziwa walka z mojej strony i oczywiście ze strony mojego Ego, które poniekąd po tylu latach jest uzależnione od lęku, ono się nim żywi a robi to w słusznej sprawie, bo chce mnie dalej chronić. Jemu się wydaje, że ja nadal tego potrzebuję.

Nasze mechanizmy obronne powstają jak sama nazwa wskazuje właśnie w naszej obronie, ale z czasem przestają nam służyć, są przeszkodą dla naszego rozwoju i życia w wolności.

Ale ja już nie muszę się bać, ja po ostatnim procesie pojednania z moją mamą pełnym miłości przyjęłam ją, przyjęłam nareszcie moją mamę w emocjach, w środku, w duszy i w ciele. Bo przecież na głowę to ja ją kochałam, ale mój środek i ciało mówiło co innego. Ja przyjmując moją mamę przyjęłam tym samym siebie samą, cudowny proces miłości własnej został skonsumowany, można powiedzieć. I rzeczywiście ja wyraźnie od tamtej chwili i wciąż czuję poczucie godności, czuję szacunek do samej siebie, akceptację dla siebie. Ja to mam nareszcie. Mam to i znów nie tylko z poziomu głowy – mówiąc o tym. Ja to mam z poziomu serca, ze środka – ja to czuję tak po prostu i naturalnie. To jest we mnie. Ja kocham siebie nawet z moją oponką na brzuchu, kocham i już. I to jest piękne. Jestem w domu. Czuję się dobrze i czuję wyraźnie, że jestem bezpieczna, że świat mi sprzyja, że świat też mnie przyjął taką jaką jestem. 

Ja już nic nie muszę. Nie muszę udowadniać, że jestem coś warta. Nie muszę zasługiwać, kupować uwagi, troski, miłości. Nie muszę, bo sama mam w sobie wszystko to co potrzebuję. Sama sobie daję tyle razy, ile potrzebuję i to co potrzebuję. Ja to mam nareszcie. Jestem pełna. Nareszcie nie jestem pusta z moimi głodami. Ja już jestem pełna. Ja to mam. I dlatego nie patrzę już na moją mamę z pozycji dziecka – daj mi. Już nie. Ja sama sobie daję to co potrzebuję, bo mam z czego. 

Teraz rzeczywiście czuję, że jestem dorosła i dlatego mocna, silna i pełna. Mam wszystko, bo mam miłość. To jest kluczem do wszystkiego, kluczem jest miłość. Odzyskałam miłość mojej mamy, poznałam ją i przyjęłam. A dalej przyjęłam samą siebie z tą samą miłością więc miłość wypełnia mnie po brzegi. I to zmieniło wszystko co we mnie tam jest w środku, w sercu, w duszy, w ciele i tym samym zmieniło wszystko to co na zewnątrz mnie – moje relacje z innymi, mój odbiór rzeczywistości, świat…

Jak trudno mi było bez tej miłości własnej żyć, jak bardzo. Tak trudno, że zaczęłam się nią zajmować zawodowo na drodze naukowych poszukiwań. Ale dopiero w trakcie terapii i w czasie ostatniego procesu z przed trzech dni mogę powiedzieć, że ją odnalazłam. Odnalazłam miłość do siebie samej, czyli nic innego jak miłość własną.

Miłość ponad wszystko, nawet i ból

Miłość ponad wszystko, nawet i ból

proces, Gestalt teoria psychologii postaci, terapeuta, poziom świadomości i podświadomości, zapomnieć, wyprzeć, transformacja, uzdrowienie, praca z ciałem, emocje, zamiana obiektu, maska strachu, maska przerażenia, maska bólu, miłość, cierpienie, ból, tulić, kochać, wzruszenie, pojednanie, ukojenie, zaspokojenie, poczucie bezpieczeństwa, dobry sen,

Przeżyłam wczoraj bardzo głęboki proces będąc na wizycie u terapeuty pracującego w nurcie Gestalt. Bardzo było mi to potrzebne. Czułam już od jakiegoś czasu a historia z klockami wyraźnie potwierdziła mi to, że w moim procesie psychoterapii wszystko zostało już dotknięte, obgadane, przepracowane na poziomie świadomym. W każdym razie jak na ten czas, bo nie wiadomo co przyniesie przyszłość. Czułam, że powinnam sięgnąć głębiej do podświadomości, do tego co zostało zapomniane bądź wyparte. Zostało wyparte w moim interesie oczywiście po to, żeby mnie chronić w tamtym czasie.

Opowiedziałam na wstępie filmik z klockami i wyraziłam swoje uczucia jak bardzo mnie widok tych dzieci poruszył. To akurat nie było trudne, bo znowu miałam łzy w oczach. Powiedziałam, że: „ja jestem jak te dzieci, boję się wziąć klocek do ręki, tak jak boję się nadchodzących zmian w moim życiu i wielu innych kwestii”. Terapeutka zapytała mnie – gdzie w ciele umiejscowiłabym ten lęk, odpowiedziałam, że w sercu i dalej już poszło. Odbył się długi proces głęboko transformujący, uzdrawiający. 

Dzięki temu procesowi mogłam w sercu, w emocjach i dalej w świadomości zamienić jeden obraz na drugi, właściwie jeden obiekt na drugi. Mianowicie przerażający obraz maski powykrzywianej w różnych dynamicznie zmieniających się grymasach, tak straszny dla tej małej kilkutygodniowej istotki, obraz strachu, przerażenia, bólu, cierpienia, płaczu wręcz krzyku na obraz mojej mamy. Która przecież robiła to z miłości. To ona była tym strasznym obiektem w masce strachu i bólu, ale dzięki temu przeżyciu mogłam to zobaczyć, poczuć, przeżyć i odkryć, że pod tą straszną maską kryła się moja mama. Mama, która aż tak bardzo kochała, że z miłości musiała zadawać mi ból. Z miłości cierpiała razem ze mną. Z miłości kochała prawdziwie, bo dzięki temu chodzę. Nie siedzę na wózku inwalidzkim jak mówili lekarze przy moim urodzeniu.

W efekcie czego przyjęłam moją mamę, przyjęłam jej miłość. Zobaczyłam tam głęboko i daleko, bo w moim dzieciństwie, że ona właśnie kochała mnie ponad wszystko, ponad swój ból, który odczuwała zadając mi ból. Ona cierpiała za nas dwie poniekąd. A mimo to jej miłość była na tyle duża, że uniosła to cierpienie i sprawiła, że mogłam pójść na operację i dalej mogłam zacząć chodzić. Dzięki niej chodzę, dzięki niej jestem tym kim jestem.

Wieczorem poszłam do mojej mamy Bogu dziękując, że jeszcze żyje i że mogę to jeszcze zrobić. I powiedziałam jak bardzo ją kocham, jak bardzo… i tuliłam ją długo i bardzo mocno, dziękując za wszystko co dla mnie zrobiła. Płakałyśmy obie. Było mnóstwo uczuć wzruszenia, pojednania, miłości.  Powiedziałam jej, gdzie byłam i co w tym dniu zrobiłam, jaki proces, ale bez szczegółów. W takiej chwili słowa są zbędne. Wystarczy wtedy być.

Tej nocy spałam jak niemowlę. Ukojone, zaspokojone, bezpieczne. I te uczucia noszę w sobie nadal. I niech tak zostanie.

Klocki życia

Klocki życia

Zobaczyłam dziś filmik na YouTube: „Wpływ deprywacji emocjonalnej i zaniedbania w stosunku do małych dzieci (1965)”. Jestem poruszona i czuję żal, wzruszenie, rozpacz – cały koktajl uczuć właściwie przelewa się prze ze mnie. Płaczę i widzę w tym dziecku, w tych dzieciach siebie. Widzę siebie.

To ja sama teraz podchodząca jak do jeża w obliczu wznowienia działalności gospodarczej, wyboru nowego miejsca zamieszkania i wszystkich innych zmian, które mnie czekają. To ja, ta która chce i nie chce. Zalękniona, rozglądająca się wokół jakby szukała podpowiedzi, czy może jednak wziąć ten klocek i nim się pobawić i przyjąć go. Ten klocek, klocki to nowe możliwości, które życie teraz daje mi na tacy, wszystkie okoliczności temu sprzyjają abym to wzięła. 

A ja się boję, ja szukam podpowiedzi wokół – w innych czy jednak mogę w to wejść, czy dam radę, czy zasługuję?

Mocna i dla mnie bardzo ważna lekcja. Za każdym razem, gdy ogarnie mnie lęk to przypomnę sobie te dzieci, które nie dostając wcześniej tego czego potrzebowały, czyli przede wszystkim poczucia bezpieczeństwa a tym samym miłości, potem już przestają sięgać po cokolwiek co mogłoby ich wyzwolić ze starych kolein funkcjonowania.

Obiecuję sobie widzieć, sięgać i grać wszystkimi klockami, które podsuwa mi życie.

Przerażone dziecko

Przerażone dziecko

Wczoraj na terapii pracowaliśmy z takimi pojęciami jak rodzic, dziecko, dorosły. I w czasie różnorakich ćwiczeń dotarło do mnie, że ok, tak na głowę to ja nie przesadzam z rodzicem we mnie, deklaratywnie to ja mam to nawet ogarnięte. Ale w emocjach to jest już zupełnie inna kwestia, niestety i wyraźnie nie rozpoznaję w tym dorosłego a w zamian zalęknione dziecko. Dziecko, które się boi, tak mam tam gdzieś w środku, mimo że na zewnątrz jestem taka dzielna i nie pokazuje tego. Ja nawet gram sama przed sobą, że jest dobrze, bo do przodu. 

A to kosztuje mnie tyle energii, jestem tym już tak bardzo zmęczona, tak bardzo. 

Dlaczego nie jestem taka jak dawniej, nieustraszona i nie do pobicia. Taka byłam. Tak wiem przede mną duże wyzwania i same zmiany: nowe miejsce zamieszkania w dużym mieście (uff znów wracam do dużego miasta, jak dobrze), plany wznowienia mojej działalności gospodarczej. Pocieszam się, że to każdego mogłoby napawać jakimiś obawami a może i strachem. Ale tak do końca to żadne pocieszenie, bo męczy mnie już ta moja walka z demonami. Odczuwam od kilku dni znów kołatanie serca i inne znane mi już objawy stresu. 

Szukając rozwiązania sięgnęłam do kart emocji i znalazłam tam odpowiedź, już wiem, dlaczego tak reaguje a nie inaczej. Już wiem, dlaczego reaguję z pozycji dziecka, dziecka, które jest przerażone w obliczu nadchodzących zmian.

No cóż, to, że już mam tego świadomość to już pierwszy krok do zmiany, zobaczymy co przyniesie jutro.

Głód miłości

Głód miłości

Wczoraj oglądałam mieszkania, to był bardzo trudny dzień, bardzo męczący bo zobaczyłam ich aż siedem. Duży wysiłek i mega wyzwanie, ponieważ przemieszczanie się po centrum dużego miasta między kolejnymi spotkaniami wymagało dużej sprawności. Ponadto jeszcze w trakcie powrotu, oczywiście ciemną nocą spostrzegłam, że wysiadły światła z niewiadomych powodów w samochodzie i w takich warunkach albo jadąc za kimś albo na trochę świecąc sobie długimi dojechałam do domu. Byłam tak bardzo zmęczona, że moje oczy były szare wręcz i piekły. Gdyby to był mój samochód to podjęłabym inną decyzję, kupiłabym żarówki na stacji i załatwiła problem od razu. Ale ja nadal jeszcze jeżdżę samochodem taty. A on ma żarówki w domu. I pogadane.

Ale nie o żarówki tu chodzi. Chodzi o to, że gdy weszłam do nich zjeść jakąś ciepłą zupę to gdzieś tam w tym swoim zmęczeniu też liczyłam, znów liczyłam, znów… na ogrzanie, wsparcie, pociechę też natury emocjonalnej. Powiedziałam do mamy nawet niby żartem: „mamo powiedz do mnie >moja truskaweczko, no powiedz, proszę< „. Tak bardzo byłam głodna uczuć, tak bardzo byłam zmęczona. Nie dostałam tego czego potrzebowałam. I ok, mam na to zgodzę. Już ją mam. 

Ale dlaczego ja sama sobie to robię? Dlaczego ja sama nie potrafię jeszcze sobie tego dać? To ja mogę najlepiej i celnie niejako siebie wypełnić, nakarmić i zadbać o siebie. A ja wciąż szukam na zewnątrz, szukam jak dziecko przy piersi kierujące się stronę matczynego sutka. A ja przecież już dawno dzieckiem nie jestem. Ja mam już swoje sutki, które mają moc nakarmienia siebie samej. Dlaczego w chwili zmęczenia działam po staremu? Wtedy wchodzę w rolę dziecka szukając na zewnątrz zamiast w środku, w sobie to odnaleźć.

I najgorsze jest to, że tak jak mojej mamie było i jest trudno dawać tą miłość i wsparcie, tak mnie samej też jest bardzo trudno to samo robić. Mam w nawyku tylko stawiane zadań, wymagań i wykonywanie, działanie, respektowanie, ocenianie i to zazwyczaj, że nie dość, nie tak dobrze itp. A tak trudno mi zatrzymać się w tej niekończącej się drodze ciągłych wymagań, działań i celów, żeby dać sobie uznanie, podziw, serdeczność, ciepło, miłość. Bardzo trudno mi też odpuścić, powiedzieć wystarczy, już dosyć zrobiłaś… Mam tak samo, to samo sama sobie robię. Jestem taką samą matką dla siebie, bo każdy z nas nosi w sobie wewnętrzne dziecko głodne dobrych uczuć, tych uczuć, których kiedyś zabrakło.

Kiedy w końcu zacznę się kochać? Kiedy będę stosować w czynie miłość własną niezależnie od tego czy właśnie jestem zmęczona, bo przecież wtedy ją najbardziej potrzebuję. Wtedy jestem jej głodna. 

Poczucie bezpieczeństwa

Poczucie bezpieczeństwa

Nie wiem co się dzieje, ale nie jest dobrze, nie mogłam zasnąć, po raz pierwszy od dłuższego czasu miałam problemy z zaśnięciem i te galopujące myśli zabarwione lękiem a dalej już tuż, tuż panika. To już miało miejsce, z tym się zmagałam tej nocy. Jakoś zasnęłam, ale tylko na 2 godziny a potem znów straszne kolejne godziny i trochę nad ranem około piątej znów zasnęłam. Obiecałam sobie, że nie wezmę już Hydroxizinum, choćbym wcale miała nie spać. I to się udało, nie wzięłam. W efekcie spałam około 6 godzin, więc i tak lepiej się czuję niż gdybym jednak wzięła to Hydroxizinum. Mimo wszystko nie jest źle, przetrwałam trudną noc i to bez wspomagaczy. Jednak do przodu.

Ale dlaczego to miało miejsce, dlaczego ta noc była właśnie trudna? Przecież dzień był całkiem przyjemny. Trochę rzeczywiście rano byłam niedospana, już poprzednia noc nie była taka idealna, dużo snów miało miejsce takich dziwnych, poszarpanych. Czułam jakbym miała bigos w głowie. Pamiętam, że wstałam rozbita, zmęczona i rano bardzo źle się czułam fizycznie. Wypiłam kawę jak zwykle, taką samą a jednak dziwnie waliło mi serce i to utrzymywało się dłuższy czas może nawet kilka godzin. Miałam jeszcze dylematy za co się zabrać, czego to ja nie chciałam ogarnąć, ale całe szczęście odpuściłam. I jednak wybrałam spacer po lesie, długi i bardzo relaksujący. Było bardzo przyjemnie, potem pyszny obiad i pojechałam na warsztaty teatralne. 

W sumie całkiem przyjemny dzień, można powiedzieć. Gdy wróciłam byłam bardzo zmęczona, nawet oczy mnie piekły. I mimo wcześniejszego zamiaru, żeby poćwiczyć skalpel to jednak wycięłam się i oglądałam serial blisko 2 godziny. Za długo, bez sensu. I poszłam spać, no ale z przygodami…

Jakie mogę wyciągnąć wnioski? Patrząc na to co powyżej to myślę, że przyczyna może tkwić w tym, że jednak nadal nie jestem przy sobie. Nadal chcę zrobić za dużo, żyję pod presją czasu, bo to już grudzień a ja nadal nie znalazłam mieszkania. Takie są fakty. I to rzeczywiście budzi we mnie lęk, mimo, że racjonalnie próbuję sobie to wytłumaczyć i na poziomie głowy niby mi się to udaje. Ale jednak w emocjach jak widać dzieje się inaczej. Tak zdecydowanie to jest przyczyną, tak to widzę. 

Wczoraj mogłam po powrocie bardziej się sobą zaopiekować, wziąć miłą kąpiel, zapalić świece, puścić muzykę. Po prostu pobyć ze sobą, może pogadać zamiast się od siebie odcinać oglądając serial. Bo to nic nie załatwia, nic. Po tym jak się położyłam do łóżka te wszystkie najczarniejsze strachy wypełzły jak wściekłe psy otaczając mnie coraz mocniej i ciaśniej. I stało się co się stało, nie umiałam temu stawić czoła, bo byłam pusta, byłam głodna emocjonalnie, byłam już nadwyrężona. 

Widzę, że potrzebuję stanu poczucia bezpieczeństwa, utulenia się w nim wręcz, potrzebuję tego jak powietrza. Potrzebuję mieć przekonanie, że wszystko będzie dobrze i to pozwala mi wtedy spokojnie zasnąć. A dalej lepiej funkcjonować w ciągu kolejnego dnia. 

Poczucie bezpieczeństwa można odnaleźć, ale trzeba zacząć szukać go w sobie najlepiej a nie na zewnątrz. Tylko we mnie samej ono czeka schowane głęboko do czasu aż go wyciągnę i zacznę nim oddychać. To do mnie należy czy za tym pójdę i z tego skorzystam.

Miłość która zadaje ból

Miłość która zadaje ból

Byłam na warsztatach tańca intuicyjnego i między innymi była tam praca z seksualnością. Poddałam się temu procesowi, weszłam w to cała i podziało się, oj podziało. Nieprawdopodobne, że w trakcie miałam obraz mojego męża w najgorszym dla mnie momencie w przeciągu całej naszej historii. Miała miejsce taka sytuacja w trakcie naszego zbliżenia, gdy on wtedy na totalnym kacu, niedopity czy wypity, był w strasznym stanie, w każdym razie nie trzeźwy. A ja, mimo że widziałam, wiedziałam, czułam z kim mam do czynienia i tak weszłam w to jakby idąc na ścięcie, na śmierć. I tak było, nikt nigdy w całym moim życiu mnie tak źle nie potraktował, nie upokorzył, nie zbezcześcił wręcz jak on wtedy postąpił ze mną. 

Dlaczego się na to zgodziłam, dlaczego mu pozwoliłam? Kupowałam jego miłość w ten sposób, po prostu. Nauczona w dzieciństwie, że na względy trzeba sobie zasłużyć, że trzeba być grzeczną i wtedy może ktoś zwróci na mnie uwagę. Aczkolwiek teraz widzę, że to myślenie było złudne, ale jednak w ten sposób funkcjonowałam. 

Jak to możliwe, że dorosła kobieta, z doświadczeniem, wykształcona po wielu sukcesach w sferze osobistej jak i zawodowej (to wydarzenie miało miejsce zaledwie kilka lata temu), może się tak zregresować, żeby wejść w rolę zastraszonej, opuszczonej dziewczynki żebrzącej o uczucie. Wołającej – „bądź ze mną, zostań ze mną, nie opuszczaj mnie… Niech boli, niech tak będzie, rób co chcesz, ale tylko ze mną bądź… proszę”…

Pisząc to płaczę nad sobą, płaczę i tulę samą siebie. Tą małą dziewczynkę, która była bita przez ojca gumową, czarną żyłą przyniesioną z kopalni… Bił, ale był… Nie odszedł… 

Dlatego tyle we mnie autoagresji i przejadania się, traktowania siebie surowo. Dlatego tyle stawianych wymagań, wyśrubowanych oczekiwań, ambitnych celów. Dlatego traktuję siebie przemocowo, sama sobie to robię. Bo co, bo jestem sama i nikt inny mi tego nie zrobi, bo takie traktowanie kojarzy mi się z miłością. Bo tak wyglądała właśnie miłość w moim rodzinnym domu: przemoc fizyczna i słowna = agresja stosowana = opresja = terror = zło.

Razu pewnego mój ojciec w szale omal mnie nie zabił. Nawet nie wiem, czy wtedy był wypity, nie wiem, Czy mógł być wtedy trzeźwy? Nie wiem. Byłam mała, miałam zaledwie 5 a może 6 lat, nie więcej w każdym razie. Co mogłam wtedy zrobić, w czym zawinić??? Chwycił w ręce takie solidne drewniane krzesło kuchenne, i rzucił we mnie. Rzucił we mnie krzesłem, ono leciało prosto na mnie, ale moja mama w ostatniej chwili mnie popchnęła w innym kierunku, akurat na piec. Skończyło się tylko na bólu, siniaku, guzie. Przeżyłam. Mama mnie uratowała.

Nienawiść i miłość. Ból i troska. Cierpienie i uwaga. Dążenie i unikanie…