Nie wiem od czego zacząć. Może od tego, że nie jest różowo, wcale nie. Wczorajszy dzień przyniósł ze sobą kolejne niespodzianki. Miałam czekać na sygnał ze strony mojej siostry, że mam po nią przyjechać. I tak też trwałam w oczekiwaniu. Zadzwoniła w końcu i powiedziała, że tak, mogę wyjeżdżać. Ja ubieram się wychodzę z domu a ona dzwoni drugi raz, że nie, chyba nie bo jedzie do niej znajoma w tym samym celu jak się okazuje. Ale ona, w sensie moja siostra, nie umie się do niej dodzwonić i to potwierdzić. Słyszałam w jej głosie bezradność i zdenerwowanie. Powiedziałam, że spokojnie, ja już i tak wychodzę, pójdę do rodziców i będę czekać nadal na jej telefon, jak zadzwoni i będzie trzeba to pojadę po nią. Zgodziła się. Ja też tak zrobiłam.
Po czym nie ma ani telefonu ani żadnej innej wiadomości od niej. Ja nadal nie wiem, ale mam w pamięci, że ustaliłyśmy i mam czekać na sygnał z jej strony, więc czekam. A ona po prawie trzech godzinach pojawia się w drzwiach. Wróciła. I nic nie mówi do mnie, nic zupełnie. Może żeby jakoś wyjaśnić, może też przeprosić. Skoro wczoraj zrobiła taki hałas o ten cały wywóz, przywóz itp. A ja w tym dniu miałam zaplanowane i umówione już kilka spotkań celem oglądania mieszkań. Przecież ja za miesiąc mam się wyprowadzać i nadal szukam. No ale jak usłyszałam, że taka sytuacja, że ona potrzebuje samochód i też moją pomoc to ja odwołałam spotkania i tym samym zrezygnowałam z wyjazdu. Ja to zrobiłam dla niej a potem w tym dniu czekałam i byłam w pogotowiu a zaistniała sytuacja pokazała, że ja wcale nie byłam w końcu potrzebna. To wszystko z mojej strony było nadaremne, po nic, ot co.
Wczorajsza noc była nerwowa i niedospana, dzisiejsza podobnie. Stan zapalny nadal się utrzymuje. Relacja z siostrą wcale nie jest łatwiejsza. Moje plany poszły się paść. Nadal nie mam mieszkania. Nie ma żadnych korzyści z tych ostatnich dwóch dni w związku z tą opisywaną przeze mnie historią. Jestem bezradna, nie potrafię odnaleźć się w tym Matriksie cudzych oczekiwań, strachów, planów, kolejnych niespodzianek… Nie potrafię.
Poza tym czuję się pominięta, nie szanowana, wykorzystana, znowu nadużyta! Mam dosyć takiego traktowania, mam dosyć tego, że ktoś ma mnie i moje uczucia głęboko gdzieś. A dalej tak samo moje plany, moje potrzeby i moje życie tym samym, czyli mnie samą. Mam tego dosyć. Niezależnie od tego, że moja siostra tak już ma, ona tak właśnie funkcjonuje od lat. Z nią nigdy nie wiadomo do końca, nigdy itd. Ja mam tego dosyć, ja się nie zgadzam! Mam dosyć tłumaczenia, że ona jest chora przecież, że ona ma swoje trudności… Dosyć! Bo ona jak chce i jej zależy to potrafi się zachować w każdej sytuacji i z każdym innym, ale nie z rodziną. Rodzinę to ona zawsze traktowała i jak widać traktuje nadal poniżej sznureczka uważając, że jej się wszystko należy z naszej strony. Bo ona ma prawo i już. A jeśli coś trzeba byłoby wyjaśnić albo i przeprosić, chociażby rzucić głupie: „sorki, tak wyszło…”. Nic z tego, nie ma, echo. Ja nigdy jeszcze, jak długo żyję nie usłyszałam z jej strony słowa „przepraszam”. Nigdy. A uzbierałoby się kilka grubszych powodów z pewnością.
Aż się prosi, żeby to na spokojnie przegadać, wyjaśnić. Powiedzieć jedna drugiej, jak się czuje z tym wszystkim, co się wydarzyło i dlaczego. Tak to widzę. I w każdej innej sytuacji tak bym zrobiła. Ale w przypadku mojej siostry mam duże wątpliwości, ponieważ już wiem, że cokolwiek powiem to ona i tak odbierze to jako atak i nic dobrego nie wyjdzie z tej rozmowy. Ona zamieni to w konfrontację. A ja nie mam już siły na trzeci dzień walki, ja już nie mam siły. Ja to wszystko emocjonalnie zbyt przeżywam, żeby się sama jeszcze podkładać. Jesteśmy obie dorosłe, zostawiam to jej. Ja mam dosyć.
Ale nie jest mi wcale z tym dobrze, mam uczucie porażki i znów czuję smutek. Tak jest mi smutno, bardzo. Kocham moją siostrę i chcę dobrze a znów wyszło tak jak wyszło. Czy to nie jest smutne?! Jest i to bardzo.