podświadomość

Moje ciało wie lepiej

Moje ciało wie lepiej

admin

Jestem tak bardzo zmęczona, tak bardzo. Ostatni czas jest tak intensywny, jestem tak zajęta. Sprawy terapii, która trwa jeszcze prawie do końca stycznia przyszłego roku. Warsztaty teatralne też są bardziej wymagające, bo dużymi krokami zbliżamy się do daty wystawienia naszego spektaklu. Szukanie mieszkania w odległym jednak mieście a nie gdzieś obok. No i codzienne tematy jak np. fizjoterapia, przyjazd mojego brata i chęć nacieszenia się nim, powoduje, że więcej czasu spędzam u rodziców, bo oni tam są wszyscy razem. I ciągnie mnie do nich, chcę być z nimi. 

Ale to wszystko jest dla mnie bardzo wyczerpujące, bo nie mam czasu na nic innego już właściwie. Mam nawet poważne zaległości we wpisach na bloga, bo nie ogarniam tego najzwyczajniej w świecie. Piszę na bieżąco rejestrując to co przynosi mi życie, ale zanim to trafi na blog a to też wymaga czasu i ja nie ogarniam na ten moment. Obiecuję sobie, że może dziś, może jutro i tak leci dzień za dniem.

Nie mam ostatnio czasu, żeby pobyć ze sobą, żeby odpuścić wszelką aktywność, wszelkie myśli, zadania do wykonania, ja nawet nie mam wysprzątane… Dziś niedziela, nareszcie nie muszę nic, ale ja wczoraj zaprosiłam moją rodzinkę na kawę i dziś nie wiem, czy się cieszyć, bo na razie to ja nie jestem w stanie. Jestem wypluta, zmęczona, czuję się jakby mnie walec przejechał po tym całym tygodniu. Gdzie muszę przyznać dwie noce były tak ciężkie, że musiałam się wspomóc 1/2 Hydroxizinum. Dziś była ta druga, spałam, ale ze wspomagaczem.

No i patrząc na to wszystko obiektywnym okiem to ja się wcale nie dziwię, wcale. Bo tego jest po prostu za dużo, bo ja nie odpoczywam, nie luzuję. Ja potrzebuję wypocząć, dlatego mój organizm wie co robi wysyłając mi takie a nie inne sygnały. Nie dając mi w nocy zasnąć. Ale to ja sama sobie to robię, ja sama jestem za to odpowiedzialna. Większość dnia jestem w działaniu, w rozjazdach albo gdy już jestem w domu to siedzę w Internecie i szukam mieszkania, dzwonię umawiam się. Wieczorem już powinnam odpuścić i luzować, wyciszać oddając się przyjemnościom. A ja do końca naginam, myję się kładę do łóżka i ten cały kołowrotek myślowy ciągnę nadal w mojej głowie. To się dalej kręci nie dając mi zasnąć. Zbyt duże zmęczenie i intensywne myśli wkręcające się w mózg nie pozwalają mi spowolnić, wyciszyć się, wziąć na luz, gdzie w konsekwencji tego właśnie nie mogę zasnąć. W tym jest problem.

We mnie tkwi przyczyna, w mojej złej organizacji dnia albo właściwie w jej braku. Przyczyna tkwi w braku odpoczynku i zbyt dużym stresie, napięciu, działaniu bez końca. Skoro nawet w łóżku nadal rozmyślam to końca nie widać. Organizm wie co robi, organizm mnie chroni, bo on chce mi pokazać, że to błędna droga, że on tego nie akceptuje, bo ja w ten sposób się zażynam po prostu. Sama sobie to robię. Sama.

Czy nie jest to przypadkiem zakamuflowany obraz, ale jednak mojego schematu wchodzenia w rolę ofiary a w konsekwencji objaw autoagresji. Najpierw: „ja muszę, ja powinnam, jeszcze to trzeba zrobić…” i skutki są takie, że sama sobie szkodzę, nadużywam siebie nie szanując swoich potrzeb, nawet tych podstawowych co powoduje pogorszenie zdrowia. I tego zdrowia psychicznego jak i fizycznego przecież. 

Tak, mój organizm, moje ciało wie co robi i jedyne co powinnam to go słuchać, podążać za nim, czyli za sobą, bo jego potrzeby są moimi potrzebami. To ja potrzebuję odpoczynku, spokoju, przyjemności jak powietrza. Nie da się na dłuższą metę tego pomijać, nie zauważać. Albo szukać przyczyny w złej kondycji, bo zbyt słabej itp. Tak, w przeszłości miałam takie myśli: „dlaczego moje ciało mi to robi? dlaczego mnie nie słucha? Dlaczego nie jestem już taka silna i odporna fizycznie, psychicznie jak kiedyś?”. A teraz wiem, wiem na pewno, że moje ciało wie co robi, ono jest mądrzejsze ode mnie tej świadomej na pozycji głowy, ono wie lepiej i w ten sposób stawiając mi pewne ograniczenia na drodze pragnie mnie chronić. Nic innego jak chronić przed destrukcją, rozpadem, przed samą sobą, bo to ja sama sobie to robię. 

Moje ciało wie lepiej, bo ono to ja sama w istocie, ale na tym wyższym podświadomym poziomie. Na poziomie serca, duszy jakby to nie nazwać. Ono wie lepiej. 

Oswoić swoje strachy

Oswoić swoje strachy

admin

Znów się dałam złapać, zupełnie nie mając tego świadomości a jednak weszłam na nowo w rolę ofiary. Nie do uwierzenia. Myślałam, że już tak jest dobrze ze mną. Ubiegły weekend był dla mnie taki transformujący, przebieg warsztatów jak i udział w spektaklu. Doznałam swoistego oczyszczenia wręcz uzdrowienia. Czułam się jak ta sama co kiedyś – równie nieustraszona, silna i sprawcza. A zwłaszcza co ważne odczuwałam w ciągu dnia radość i spokój. I to przez kilka dni z rzędu i dobrze też spałam.

Ale mijał dzień za dniem, trudy codzienności. Terapia jak i wyjazdy z tatą do lekarza, potem na kontrolę i dwa dni wycięte, można powiedzieć. Napisanie życiorysu (życiorys jest wymagany w każdym kolejnym cyklu w terapii) też było trudnym procesem emocjonalnym jak i poznawczym. Było mi o wiele trudniej nawet tym razem niż gdy robiłam to wcześniej. Teraz widzę, że za dużo obowiązków, sytuacji stresogennych a za mało odpoczynku i luzu miało miejsce. I jednak się to odbiło w postaci trzech napadów lęku w ciągu ostatnich dwóch nocy. 

Dostałam też sygnały od innych i na terapii, jak i wczoraj na warsztatach, że: „jestem jakby inna, mniej ekspresyjna, wyciszona i bez emocji. Co jest dziwne w moim przypadku, że takiej mnie nie znają…”. I dzisiaj, gdy wszystkie fakty dodałam do siebie łącznie z moim snem z tej nocy. Mogę powiedzieć, że nie zdając sobie z tego do końca sprawy to jednak niebagatelne znaczenie miało też ciążące widmo wyprowadzki. Tej niewiadomej jeszcze – gdzie? I jak? Czas mija a ja nie wiem. Wciąż nie wiem…

I problem nie w tym, że jest jak jest. Ale raczej w tym co ja z tym zrobiłam. Mianowicie, ja znów starym zwyczajem weszłam w swój schemat i uciekałam od tego, odcinałam się, niby nie myślałam o tym itp. Znów to samo. Przecież wiem na poziomie świadomym, ja to wiem, że ucieczka nic nie daje. Wręcz przeciwnie to tylko powoduje właśnie narastający strach. Jeśli ja z tym nic nie zrobię – nie przegadam ze sobą albo z kimś, nie przepracuję, nie oswoję. To on sam nie zniknie, no nie, niestety! Ten niezaopiekowany strach przerodzi się w lęk i zaleje mnie w najmniej oczekiwanej chwili, a zwłaszcza w nocy. Bo w nocy jestem sama ze sobą bez żadnych innych bodźców i wtedy nareszcie jestem dostępna niejako.

Czując jednak gdzieś to w sobie znów wchodziłam w tryb przeczekania, czyli nic innego jak rola ofiary w moim wypadku. A tym bardziej mogę tak to wyraźnie zobaczyć, ponieważ pomogły mi też w tym wczorajsze warsztaty. Grając swoją rolę w scence używałam krzyku, agresji nawet z dużą dawką ekspresji i to pomogło mi wyrazić swoją złość. Wow! Tą złość, którą gdzieś tam tłumiłam w sobie wobec mojej sytuacji w jakiej jestem na tu i teraz: „bo nie wiem, gdzie się podzieję za 2 miesiące i parę dni…”. Więc najzdrowiej jak widać było się pozłościć. 

No ale żeby to zrobić, to trzeba wiedzieć, że tego się właśnie chce. A żeby wiedzieć to trzeba sobie pozwolić na skontaktowanie się ze sobą, na przeżywanie siebie a nie uciekanie w nieczucie.

Nieprawdopodobne, ale tylko jedno przychodzi mi do głowy, gdy jako kilkulatka uciekałam do lasu na długie spacery w samotności. Uwielbiałam to i ten czas dawał mi ukojenie i spokój. Wtedy uciekałam od czegoś co na zewnątrz było dla mnie za trudne do zniesienia. Czyli podobnie jak ostatnio. 

Różnicę stanowi fakt, że nie jestem już dzieckiem. Jestem dorosła i umiem oswoić swoje strachy, już to potrafię.

Kolejny level

Kolejny level

admin

Miałam dziś sen, jeden z tych, które się dobrze pamięta, właściwie to odebrałam go jako koszmar i obudziłam się przerażona. Bo na końcu już tego snu chcąc zamknąć drzwi domu walczyłam z czarnym psem, którego nie chciałam wpuścić. Pies zniknął a pojawił się mężczyzna, którego też się bałam i nie chciałam go wpuścić, ale on wszedł i tak. Po czym zobaczyłam jego portret stojący na stoliku. On, ten mężczyzna wydawał się być nie zagrażający, nawet się położył na podłodze, ale po chwili to jednak ja leżałam na podłodze obok sofy w całkowitej niemocy, jakby w splątaniu wręcz. Próbowałam się ruszać, wstać jakoś, coś powiedzieć, ale nic nie mogłam po prostu nic i byłam przerażona tym stanem. Mężczyzny już nie widziałam, ale czułam, że on jest gdzieś niedaleko, gdzieś obok w tym samym miejscu tzn. domu. W tym uczuciu przerażenia i wręcz stanu ogólnego paraliżu obudziłam się.

Długo mi zajęła interpretacja tego snu, sięgnęłam do kilku źródeł i myślę, że mogę spróbować go odczytać w następujący sposób:

Jestem już gotowa na pozostawienie swojej przeszłości w tyle (symbol pustego domu, do którego wchodzę razem ze swoją siostrą, właściwie to ona mnie prowadzi) i podążanie dalej na drodze oświecenia, przewodnictwa i zrozumienia oraz umiejętności rozwiązywania wszelkich trudności (we wnętrzu domu było dużo światła z wielu źródeł różnorodnego oświetlenia, tak na bogato i świątecznie). To ma mieć miejsce mimo psychicznego piętna, które pozostaje trwale w pamięci (stało tam zdjęcie), ponieważ moja podświadomość jest gotowa do odkrycia (pozamykane drzwi były na dole domu). To z kolei zaprowadzi mnie na drogę do osiągnięcia sukcesu i przejście poprzez duchowo – emocjonalną podróż na wyższy poziom świadomości w życiu dającej większe bezpieczeństwo i ochronę (szłyśmy schodami na górę tzn. piętro domu). Dalej ma mieć miejsce moje działanie bez przeszkód i swobodne życie bez presji pełne rozwoju i samodoskonalenia się tzw. odcinanie kuponów (siostra, czyli ja – symbol lustrzanego odbicia, wyszła tuż za dom na skoszone pole z balami słomy i w domyśle zwiezionym zbożem do spichlerzy). Następnie ma mieć miejsce dalsze podążanie z motywacją oraz równowagą emocjonalną i uczuciową w kierunku osiągnięcia zamierzonych celów i planów życiowych (siadła na rower mający szerokie opony w kształcie walca i pojechała w dal po horyzont, ona, czyli ja). I ja chcę już tam zostać w tym kolejnym etapie życia (zamykam drzwi domu), chcąc tym samym pozbyć się złych nawyków, negatywnego myślenia i lęków, tych starych schematów które próbują mnie jeszcze trzymać (czarny, agresywny pies chce wtargnąć siłą do domu, gdy ja zamykam te drzwi). Dzięki wejrzeniu w swoją duszę (portret mężczyzny stojący na stoliku) i odkrycie przez to swojego męskiego pierwiastka, czyli asertywności wraz agresywnością udaje mi się zostawić to co mnie zniewala i niszczy, wręcz paraliżuje a w zamian czego żyję w wolności i pełni, nareszcie tak jak chcę (ta stara ja leżała na podłodze splątana i w niemocy dzięki mężczyźnie, to on sprawił bezdotykowo, to się po prostu stało. A ta nowa ja już swobodna na polu podążała w swoim kierunku po horyzont, ku lepszemu).

Takie to piękne, że wydaje się być jednak nierzeczywiste, ale nie obchodzi mnie to. Chcę w to wierzyć, tego potrzebuję właśnie, potrzebuję wiary, że będzie lepiej a to wszystko co było i to co robię ma sens. Wybieram wiarę i nadzieję oraz postanawiam z odwagą podążać dalej.

Myślę też, że nie ma przypadku w fakcie, że właśnie wczoraj miał miejsce proces zidentyfikowania się z moją historią, próba zrozumienia, akceptacji i wybaczenia też mojemu dziadkowi. Mało tego, ja poszłam dalej i dokonałam aktu wybaczenia wszystkim moim przodkom oraz tego, że ja też ich poprosiłam o wybaczenie. Doświadczyłam wtedy głębokiego oczyszczenia i byłam bardzo poruszona, bo czułam, wiedziałam, że to ważny moment w moim życiu. Czuję, że dzięki temu weszłam na kolejny poziom mojego człowieczeństwa, mojego rozwoju jakby to nie nazwać i ten dzisiejszy sen jest właśnie tego owocem.