Author: admin

Niepewność

Niepewność

admin

I znów to samo, znów jestem w punkcie wyjścia, te same objawy, ta sama fala lęku i konieczność zażycia tabletki, gdzie i tak zasnęłam po kilku godzinach walki. Nie wierzę w to co ma miejsce, już byłam przekonana, że będzie dobrze, że to nie wróci. A tym bardziej, że poprzedni tydzień wcale nie należał do łatwych, o nie! Przejścia z sąsiadami i dwukrotne zeznania na Policji były dla mnie przeżyciem i niosły ze sobą znaczny bagaż emocjonalny. Ale to jak widać mnie nie powaliło. 

Powaliła mnie wiadomość o tym, że znów nie mam, gdzie mieszkać, że za 3 miesiące będę musiała opuścić to wynajmowane mieszkanie i wyprowadzić się. To kompletnie zachwiało moje poczucie bezpieczeństwa rzeczywiście i spowodowało, że jest jak jest (od kilku dni było ciszej na klatce więc moje poczucie bezpieczeństwa się ledwie i dopiero co pojawiło). No ale jak mam reagować? Nie mam pracy, jestem na świadczeniu rehabilitacyjnym, moja terapia, jak dobrze pójdzie! Potrwa do końca stycznia, więc tak samo jak ja się mam wyprowadzić, ale gdzie? Nie wiem. 

Znów nie wiem, znów ta niepewność, co będzie, co życie przyniesie, jak ja to ogarnę. 

Przeczytałam w jakimś artykule: „bez regresu nie ma progresu”. Bardzo trzymam się tych słów i je sobie powtarzam, żeby wierzyć, że wyjdę jednak na prostą. Ale mam świadomość, że jest to możliwe tylko wtedy, gdy podstawowe moje potrzeby będą zaspokojone, czyli wtedy, gdy będę miała przyzwoite miejsce zamieszkania – mój dom. Miejsce, do którego wraca się z ulgą a nie ze strachem, że zobaczę krew, alkohol i pijanych do nieprzytomności mężczyzn… 

Może tak miało być, może miałam tu posprzątać i tym samym pomóc tym ludziom, bo muszę przyznać, że dzielnicowy sprawnie i skutecznie zajął się sprawą i rzeczywiście już można mówić, że jedne ofiary, mimo że pijane, ale jednak ofiary, zostały otoczone wsparciem i opieką. Więc to miało sens, przyczyniłam się do tego. I z drugiej strony o czym nie chcę zapomnieć, dzięki właśnie tym pijanym ja miałam możliwość przepracowania własnych lęków z dzieciństwa, miałam możliwość wyjścia z roli ofiary nareszcie i zrobiłam to, więc dla mnie ta sytuacja, mimo że trudna też była ważna i potrzebna. Może skoro robota też została zrobiona u mnie do końca to czas iść dalej? Może tak…

W karcie dotyczącej niepewności, w miejscu – jak sobie z nią radzić, czytam: „ważne będzie tu wypracowanie w sobie postawy akceptacji oraz odpuszczenie potrzeby kontroli, poddanie się nurtowi życia”.

Chciałabym, żeby to było takie proste w mojej sytuacji, bardzo bym chciała… A zwłaszcza nocą, gdy czarne myśli nie pozwalają mi zasnąć.

Trudy asertywności

Trudy asertywności

admin

Czy nie jest przypadkiem tak u mnie, że w sytuacjach trudnych, zagrażających szukam jednak winnego, jakiegoś kozła ofiarnego, w którego uderzam swoją złością przejawiającą się w agresji. Przecież to schemat zachowania funkcjonujący od lat w mojej rodzinie. I może jednak coś z tego zostało we mnie i nadal się odzywa w najgorszych tych momentach. Bo wczorajsze wydarzenie powaliło mnie na łopatki, rzeczywiście. No tak bo te właśnie trudne sytuacje uruchamiają we mnie dwa mechanizmy albo wejście w rolę ofiary, czego już nareszcie nie robię. Albo wejście w tryb walki, czyli rolę agresora, bo tak trudno mi jeszcze zachować własne granice i pozostać w tej zdrowej postawie asertywności. Może właśnie wczoraj jednak mimo moich najlepszych chęci nie byłam do końca asertywna, lecz agresywna i może tak zostałam odebrana? Nie wiem, bo analizując wypowiedziane słowa, to ich znaczenie na to jednak nie wskazuje. Ale jeśli dodać do tego kontekst, moje emocje a zwłaszcza osobistą historię osoby, z którą rozmawiałam, to rzeczywiście mogła ona poczuć jakiś dyskomfort. W każdym razie skutki, rezultat, owoce tej rozmowy wyraźnie na to wskazują, że coś z mojej strony musiało być nie tak wobec oczekiwań tej drugiej strony. To jest pewne.

Jaki wniosek? Mam jeszcze problem ze stawianiem właściwych granic. W tej sytuacji przejawiający się w tym, że za dużo powiedziałam o sobie, za bardzo się odkryłam w swoich emocjach, zupełnie niepotrzebnie, bo ja poszłam za sobą a to zostało źle odebrane i zrozumiane. No tak, każdy z nas ma swoje filtry odbierania innych, świata itp. I to jest normalne. A ja niekiedy najpierw mówię a potem myślę i nie zawsze jest to mile widziane.

Jak trudno być sobą i też jednocześnie w zgodzie z innymi. Mam nadzieję, że kiedyś posiądę tę umiejętność. 

Miłość czy uzależnienie?

Miłość czy uzależnienie?

admin

Wczoraj znów miałam święto, była u mnie moja przyjaciółka i miałyśmy dużo czasu, żeby pogadać. Opowiadając jej o moich ostatnich przeżyciach i refleksjach związanych z przeżywaniem mężczyzn usłyszałam od niej takie słowa: „że weszłam w swój schemat”. Nawiązała w ten sposób do sytuacji dziwnej mojej reakcji na nowo poznanego kolegę.

Tak, zdecydowanie to był schemat. Ale jeśli tak, to czy mój były mąż też nie był takim właśnie schematem. Mój ojciec lubił wypić i mój mąż też pił, ale jeszcze więcej. Mając taki obraz ojca wybrałam sobie męża na jego wzór. Taka kalka wręcz miała miejsce, aczkolwiek zaburzona rzeczywistość mojego małżeństwa przerosła mnie o wiele bardziej. Dlatego się rozwiodłam wtedy wiele lat temu. Już od jakiegoś czasu zastanawiam się czy ja kochałam mojego męża? I czy to nie był
z mojej strony rodzaj uzależnienia od tych silnych emocji, które wyniosłam z dzieciństwa? A które on jako osoba pijąca alkohol je tak samo u mnie wyzwalał, jak kiedyś mój ojciec i ta trudna sytuacja w domu. 

Nie wiem, zastanawiam się nad tym, kiedyś myślałam, że to była wielka miłość i byłam przekonana, że to tylko alkohol stanął nam na drodze do naszego szczęścia. Teraz nie jestem już tego taka pewna, już nie.

Przypadek?

Przypadek?

admin

Jak często wydaje nam się, że coś nie do końca było przypadkiem, że sytuacja, zdarzenie, wypowiedziane słowa… były po coś, że tak po prostu miało być, bo było nam to potrzebne, ot co. Moja druga serdeczna przyjaciółka zazwyczaj ma na to taką odpowiedź: „bo wszystko jest w systemie”. I zgadzam się z nią w zupełności.

Na wczorajszych warsztatach teatralnych mieliśmy ćwiczenie, aby stanąć na przeciwko siebie w parach i w różnym stopniu ekspresji powiedzieć, wykrzyczeć… do siebie wzajemnie: „jak mogłeś?!”
I usłyszeć na to: „przepraszam”. A następnie zmiana, ten który mówił przepraszam do drugiego miał je z kolei usłyszeć. Miałam w parze i to dwukrotnie mężczyznę, raz z jednym a potem z drugim mogłam to przepracować. Dla mnie to symboliczne wręcz, że dane mi było doświadczyć tych emocji właśnie z mężczyznami, ponieważ i mój ojciec miał problem z alkoholem jak i też były mąż. Więc zrozumiałą jest kwestią, że mam co przerabiać z mężczyznami właśnie.

I przyznam szczerze, że dziś przywołując to wczorajsze ćwiczenie w pamięci widzę, że mogłam sięgnąć do tamtych emocji sprzed lat i wykrzyczeć je i ojcu i też mężowi a nie zrobiłam tego jednak, dlaczego? Ja grałam wczoraj, byłam po prostu aktorką i nie miałam przed oczami ani jednego ani drugiego mężczyzny z mojej historii. Czy to oznacza, że już nic do nich nie mam? Że nie muszę już nic w tym temacie? Że jestem wolna od poczucia, no właśnie – nienawiści? Pierwsze co przychodzi mi do głowy. I z całą pewnością tak jest, nie mam już w sobie nawet cienia nienawiści i nawet niechęci, to prawda. W zamian dla ojca mam zrozumienie, bo był wtedy młody, bardzo młody i też miał swoje równie trudne doświadczenia w historii własnej. A dla męża wdzięczność, bo dzięki niemu właściwie mogłam doświadczyć mojego problemu współuzależnienia i kilku innych jeszcze po drodze, wynikających z faktu bycia DDA i przepracować to w procesie terapii. On mi w tym pomógł niejako.

Jak dobrze jest to sobie uświadomić, jestem wolna od negatywnych emocji, mogę patrzeć na mężczyzn takimi oczami jakimi widzę ich w rzeczywistości, nareszcie. Pamiętam, taki czas, że to właśnie było u mnie niemożliwe. A teraz widzę zmianę, jaka ulga, teraz widzę prawdę. To rzeczywiście uwalniające uczucie i myślę, że mogę sobie pogratulować tego efektu wieloletniej pracy nad sobą i swoją historią. 

Z głowy? Czy z serca?

Z głowy? Czy z serca?

admin

Dziś wyciągnęłam kartę emocji: niezadowolenie, jak bardzo było mi to potrzebne, widzę. Zrozumiałam, że poprzez niezadowolenie wchodzę dalej w rolę ofiary, wiem, jak to brzmi, wiem, że może to się wydawać nad wyraz… Ale w moim przypadku tak właśnie jest. Wczoraj zeznawałam na Policji w związku z zagrażającą nam mieszkańcom sytuacją w moim miejscu zamieszkania. I niby na poziomie głowy, wiedziałam, że tak, chcę to zrobić, bo wszyscy inni się boją, bo mieszkają wyżej, niżej, dalej a ja na wprost tych drzwi, które notorycznie się otwierają na kolejnych chcących wypić… Ja jak zawsze widzę więcej i bardziej. Dlatego też powiedziałam tydzień temu dzielnicowemu, że jeśli coś się nie zrobi z tymi ludźmi, jeśli im się nie pomoże to widzę ten stan rzeczy jako tykającą bombę.
I co się okazało? Wczoraj usłyszałam, że po oględzinach tego mieszkania, rozeznaniu sytuacji, rozmowie z tymi osobami jak i innymi mieszkańcami dzielnicowy to potwierdził i już wszczął konkretne działania. Miałam rację. 

No i tak na głowę wszystko biorąc jest ok, wiem, chcę i działam, ale jednak działam, bo muszę, bo jeśli nie ja, to kto? No nikt, jak się okazuje. I te myśli, emocje plus jeszcze obiektywne trudy wczorajszego dnia powodują, że jestem niezadowolona. No bo wolałabym przecież mieszkać gdzie indziej i nie musieć chodzić na Policję, no przecież, że tak! Ale jak czytam w książce, to samo niezadowolenie „…odcina nas od radości, zgody na rzeczywistość i od akceptacji…”, więc sprawa jest poważniejsza niżby się wydawało.

 I myślę, że ma to wszystko związek z moim dzieciństwem. No bo jak często jako dziecko bałam się, żyłam w lęku i w stanie niezaspokojenia swoich potrzeb zwłaszcza tej najważniejszej, bo potrzeby poczucia bezpieczeństwa. Dla dziecka jest to tak ważne jak powietrze, którym oddycha a mnie tego nawet brakowało. I oczywiście, że wtedy, żeby przetrwać, przeżyć wchodziłam w tryb przeczekania, bo co innego mogłam zrobić, nic. Więc zamrażałam swoje uczucia odcinając się od nich i biernie wchodziłam tym samym w rolę ofiary. Jako dziecko tak funkcjonowałam. 

Ale teraz jestem już dorosła i zawsze mam wybór i potrafię już o siebie zadbać i obronić się przed pijanymi. I to jest z poziomu głowy. A z poziomu serca, czyli emocji jestem i zachowuję się nadal jak przestraszone, bezradne dziecko zostawione samemu sobie, samotne i pełne lęku. I dlatego i aż tak, czuję niezadowolenie, jeśli znów muszę mierzyć się z takimi tematami, bo to otwiera we mnie stare rany i tą największą – brak poczucia bezpieczeństwa. 

Teraz gdy mam to namierzone i gdy następnym razem będę próbować wchodzić w te stare buty to przypomnę sobie te wydarzenia i zapytam samą siebie: „czy to jest reakcja na tu i teraz czy raczej na to co miało miejsce już dawno temu, kiedyś, czyli w moim dzieciństwie?” I ta odpowiedź pozwoli mi w prawdzie spojrzeć na to co we mnie się dzieje i też pozwoli mi na adekwatną reakcję, czyli właściwe dla mnie zachowanie.  Nie chcę już odcinać się od radości i wolę mieć akceptację na zaistniałą rzeczywistość z poziomu serca a nie tylko z głowy, to jest częścią prawdy o mnie którą chcę praktykować.

Złapać balans

Złapać balans

admin

Tak, wczoraj przesadziłam, za dużo zjadłam, za dużo wypiłam wina, zupełnie niepotrzebnie. Było mi za ciężko na żołądku i z leksza szumiało mi w głowie. Dlaczego tak się stało? Co powoduje, że tracę umiar? Byłam sama, nie mogę pomyśleć, że tu mają miejsce jakieś czynniki zewnętrzne. Że ktoś lub coś… To ja sama tak się urządziłam, że znając swoją konstrukcję psychiczną jednak przyczyniłam się do tego, że ta noc nie należała do najlepszych…

To był mój pierwszy wolny wieczór od przeszło dwóch tygodni i miałam cudowny, bo nareszcie wolny dzień i obiecałam sobie tylko odpoczywać i mieć czas tylko ze sobą, nareszcie. Bardzo tego potrzebowałam. Upiekłam nawet pierwszy raz w życiu sama dla siebie a nie dla gości i z ich powodu, szarlotkę, było wspaniale. Pod wpływem dobrego filmu zachciało mi się kolacji z serami francuskimi, jasną bagietką i winem. I poszłam za tym, zrobiłam zakupy przy okazji długiego spaceru pachnącego aromatem jesieni. Tak po prostu. Chociaż wcale nie było to takie proste, oczywiście były myśli i wątpliwości, że sama pić wino to nie wypada, to może się źle skończyć, w ten sposób wpada się w uzależnienie… Ale w końcu uległam swoim potrzebom i poddałam się chwili, bo przecież mieszkam sama a właściwie to chciałam być tego dnia sama właśnie, bo tego potrzebowałam. Nareszcie sama, bo za dużo się działo ostatnio.

I byłoby super, gdyby nie to, że już byłam po trzech kawałkach szarlotki a na co dzień staram się nie jeść za dużo więc miałam już dosyć, no ale apetyt zwyciężył i zjadłam jednak pyszną kolację w asyście jeszcze lepszego czerwonego wina. A co, przecież to był mój wieczór. 

I tak teraz opisując te wczorajsze przygody jestem szczerze ubawiona samą sobą. I tak myślę sobie, że gdybym częściej poddawała się chwili relaksu i odpoczynku i pozwalała sobie też i niekoniecznie jednocześnie, ale również jakimś kulinarnym zachciankom, to z większą łatwością mogłabym powiedzieć sobie: „dosyć, to mi wystarczy…”. Wtedy byłoby to zdecydowanie łatwiejsze. A wczoraj ja jadłam, bo nie chciałam, żeby ta chwila się skończyła, bo taaaak było mi dobrze, tak było cudnie… I to jest przyczyną mojej potem zachłanności, tak samo mam z książką, dobrym czasopismem itp. Nie wiem, kiedy skończyć, bo tak mi nareszcie dobrze. Myślę, że przyczyną tego stanu rzeczy może być nadmiar obowiązków, zajęć, spraw do załatwienia a za mało luzu, wolności, oddechu… Bycia tu i teraz, po prostu życia. Bo to jest życie, to jest owocowanie, kontakt ze sobą i nie ma znaczenia co było albo co będzie, liczy się tylko chwila obecna i tylko wtedy można złapać balans. Tak bardzo chciałabym umieć żyć w równowadze pomiędzy pracą a odpoczynkiem, mieć czas na jedno i drugie. Umieć dzielić też ten czas pomiędzy siebie i innych. Uczę się tego, wciąż się uczę.

Kim ja jestem?

Kim ja jestem?

admin

Odkrywam siebie na nowo, dostrzegam rzeczy, których wcześniej nie widziałam u siebie i w kontaktach z innymi. Nie podoba mi się to co widzę, ale nie mogę tego zbagatelizować, chcę się temu przyjrzeć i coś z tym zrobić…

W ostatnich dniach zobaczyłam, że gdy ktoś choć trochę zaczyna marudzić, nie wie jeszcze jak, nie ma pomysłu na wykonanie zadania to ja już przychodzę z rozwiązaniem. Odwalam robotę, szczęśliwa, że mogę pomóc, że ten ktoś już nie musi, że niby ja taka fajna jestem. Ale może to co robię nie jest dla tego drugiego tylko dla mnie właśnie. Może tak karmię swoje Ego, może ja tego potrzebuję a nie ten drugi, może to o mnie chodzi? Trochę boli, ale nie mam zamiaru uciekać przed prawdą o sobie. 

Zdarza się przecież, że ta druga osoba po prostu ma ochotę tak sobie pogadać sama ze sobą w asyście drugiego, trochę właśnie pomarudzić, bo ma taką potrzebę, po zastanawiać się. A może i nawet rozłożyć ręce i tak z tym zostać i tak ma być, może do tego wróci sama i z czymś. Dlaczego w roli zawodowej to mi się udaje, a gdy niby jestem sobą to płynę nie tam, gdzie powinnam i gdzie chcę… 

Ok, może to oczywiście wynikać z mojej historii, w dzieciństwie zawsze odwalałam robotę, musiałam myśleć za innych, opiekować się młodszym rodzeństwem, być wsparciem dla mamy itp. Ale ja jestem już od dawna dorosła i nikt nie oczekuje ode mnie, że ja coś gdzieś za niego wykonam, pomogę, podpowiem… Nie mogę napotkanych ludzi gdzieś tam w życiu traktować tak jak moją rodzinę kilkadziesiąt lat temu, bo to nie jest już ta sama bajka, to jest już zupełnie inna historia a nawet inny świat. To ja mam wyjść z tej roli bohatera rodzinnego i z tym skończyć, bo nikomu to już nie służy, nikomu! Nawet mnie a może tym bardziej mnie. 

Od dziś wprowadzam nowe filtry w wypowiedziach i gestach w stronę innych wokół mnie. Czy to co mówię karmi mnie czy tą drugą osobę? O kogo tutaj i w tej sytuacji ma chodzić? Co jest potrzebne? Czyli właściwe? Chcę być bardziej uważną, spokojną i taką ugruntowaną, taką przy sobie, w sobie.
A nie ulegać emocjom, gadać co mi ślina na język przyniesie i ulegać chwili i szybko. To nie tak. Nie tego chcę, bo wtedy właśnie robię takie gafy. A tego wcale nie zamierzam robić.   Gdy tak czytam te słowa: „być bardziej uważną, spokojną i taką ugruntowaną, taką przy sobie, w sobie”. To mi się ciśnie, że przecież kiedyś tak było, w każdym razie tak mi się wydaje, że to jakiś regres jest. Tak rzeczywiście, miałam już poukładane klocki i całkiem dobrze funkcjonowałam osobiście i zawodowo, ale trudne wydarzenia ostatnich lat a na końcu Covid cofnęły mnie do roli dziecka. Zregresowałam się właśnie w obszarze Ja, w tym osobistym.

Za dużo gadam

Za dużo gadam

admin

W ostatnim czasie konfrontuje się z kolejną prawdą o sobie. Mam okazję wchodzić w nową grupę ludzi dopiero co niedawno poznanych. I widzę, że za dużo gadam o sobie a za mało słucham innych z uwagą i cierpliwością. To tak jakbym była za bardzo przy sobie a nie przy nich. Jakbym była nienasycona ich uwagi, dlaczego?

Przypominam sobie jak będąc nastolatką uwielbiałam poznawać nowych ludzi, po prostu uwielbiałam. Wtedy czułam, że żyję, że coś się dzieje, że życie ma smak. Teraz wiem, że tak sobie radziłam szukając samej siebie. W domu nie miałam zbytniej uwagi a nawet zainteresowania, to jakoś musiałam to zrekompensować inaczej. I w ten sposób przeglądając się w oczach innych a zwłaszcza tych nowo poznanych mogłam uzyskać jakieś fragmenty informacji o samej sobie. Jak widzą mnie inni i kim jestem…

Czy dalej to robię? Przecież jestem już dorosła. Może to dlatego, że mieszkam sama i tak na co dzień nie mam do kogo się nawet odezwać. Może to z poczucia osamotnienia, braku kontaktu z innymi.
A może chcę wypuścić trupa z szafy? To też ma zapewne związek z pisaniem bloga. Nie wiem, ale koniecznie chcę się temu przyjrzeć, nie wyobrażam sobie, że mogłabym to tak zostawić.

Przymus pomagania

Przymus pomagania

admin

Dlaczego nadal staram się być uczynna i pomagać nawet wtedy, gdy inni o to nie proszą, dlaczego? Przecież mogę być tak po prostu normalnie przy sobie a nie przy tym drugim obok mnie i kombinując jak mu nieba przychylić, dlaczego ja to wciąż i nadal robię? Nawet w stosunku do zupełnie obcych mi ludzi ledwo dopiero poznanych. 

Czyżbym nadal jak uzależniona od narkotyku potrzebowała uszczęśliwiać wszystkich wokół na siłę tak jak do tej pory robiłam to z moją rodziną będąc z nimi i żyjąc dla nich. Zlana w jeden organizm emocjonalno-regulacyjny.

Mnie nie może być dobrze, gdy tobie jest źle, bo to oznacza, że nie jestem z tobą przy twojej biedzie, twoim głodzie… Nie mam prawa do siebie, swojej drogi i swojego szczęścia…

Gdy tobie jest źle to wtedy wylejesz na mnie swoje brudy, żeby sobie ulżyć i wtedy ci dopiero ulży, gdy ja rzeczywiście to poczuję i wezmę na siebie. Wtedy to oznacza dla ciebie, że jestem lojalna, że kocham i wtedy dopiero ci ulży, bo nie jesteś w tym sam. Tak wyglądała regulacja emocji własnych w mojej rodzinie.

Czy o to chodzi? Czy to ma sens, to się działo wielokrotnie latami, tak to wyglądało. Czy dlatego czuję ogromne napięcie i przymus pomocy, gdy widzę, że ta druga osoba jest w impasie, że nie wie, że jest jej źle, że cierpi…

Znów wczoraj zauważyłam u siebie brak właściwych granic, najchętniej przygarnęłabym jak matka i przytuliła do piersi. Hello? O co chodzi? W czym rzecz? Nareszcie widzę co robię, widzę jak wiele jeszcze pracy przede mną. Jestem jak dziecko, które dopiero uczy się chodzić. Bo przez większość mojego życia zawodowego tak bardzo byłam zlana z tą moją rolą właśnie zawodową, że całkowicie byłam tym kimś nie zastanawiając się wcale nad prawdą o mnie, ale tak osobiście. Jakie jest moje Ja odarte zupełnie z pełnionej funkcji w roli zawodowej. Teraz mam okazję dopiero poznać siebie, bo zawodowo nie pełnię teraz żadnej roli, jestem naga niejako. I dlatego wychodzi to co wychodzi. Bo nie mam za czym się skryć. Tak jestem naga, jestem sobą i nie jest to łatwe, bo nie do końca mi się podoba to co widzę. 

Będąc w jakiejkolwiek roli zawodowej umiałam nad tym jakoś zapanować, nie zalewałam nikogo sobą, miałam sukcesy i byłam pozytywnie postrzegana, tak mi się w każdym razie wydaje. I takie też informacje otrzymywałam, ale osobiście, ja tu i teraz to leżę, zupełnie lezę rozłożona na łopatki jakbym została odarta z jakiejś iluzji o sobie samej.

I znów się dopasowałam

I znów się dopasowałam

admin

Uświadomiłam sobie, że tutaj, gdzie mieszkam od blisko już 3 lat powieliłam ten sam schemat zachowania, to samo co robiłam zazwyczaj na przestrzeni całego swojego życia wszędzie tam, gdzie się pojawiałam. To znaczy dopasowywałam się, starałam się być miła i uczynna, starałam się spełniać oczekiwania innych i dawać im to co chcieli ode mnie dostać nie patrząc na siebie, nie próbując nawet tego skonfrontować ze sobą. Mnie nie było, ja nie istniałam, liczyli się tylko oni. Tak to wyglądało i tutaj, tym bardziej, że myślałam, że to tylko na chwilę a potem już miałam tylko na to nadzieję. I czułam się jak przechodzień, który tu zawitał na krótki czas. Teraz wiem, że to może potrwać dłużej i poczułam się jak domownik tutaj w tej przestrzeni. 

Ale ile można znosić rażące przekraczanie granic innych wobec mnie? W końcu musiałam to zobaczyć tym samym porzucając swoje myślenie życzeniowe – będzie lepiej, wytrzymaj, nie jest tak źle, samo mieszkanko jest śliczne… Jak tylko pojawi się w mojej głowie słowo: „wytrzymaj” to będę wiedzieć, że już próbuję wejść w rolę ofiary. To będzie dla mnie stanowić czerwone światło ostrzegawcze – nie idź tam!  Tej nocy po raz pierwszy od tamtego wydarzenia zasnęłam bez tabletek i spałam, jest znowu lepiej. Jest dobrze.