I znów nie wiem co zrobić, znów te sprzeczne uczucia. Zmarła moja teściowa, była teściowa, bo skoro były mąż to też i ona. Ale jednak, to teściowa. Jakby nie było. Nie wiem czy chcę iść na pogrzeb, bo wkrada mi się od razu, że przecież powinnam. Ale może ja chcę się właśnie po zastanawiać. Czy właściwie chcę tam iść? I już.
Będzie tam mój były maż. Okropnie brzmi to słowo: były, była. Okropnie, czy to chodzi
o męża czy o teściową to brzmi mi to, tak samo źle. No bo co kiedyś tak, a teraz nie są moją rodziną. Przykre i bolesne nawet po tylu latach. A jednak wciąż i nadal odczuwam smutek, stratę i ból. Tak to boli, mimo, że tyle lat upłynęło. Mam łzy, płaczę pisząc to. Nie wiedziałam, że tak jeszcze to przeżywam. Dlaczego?
Bo mogło być inaczej, mogło być dobrze a stało się jak się stało. I nic się już nie da zmienić. Nic. Już straciłam nadzieję, bo dwukrotne próby w ostatnich kilku latach pokazały mi, że nic nie da się z tym zrobić. Więc odpuściłam. Pożegnałam się wtedy…
Ale to i tak boli, bardzo boli. To jest prawdziwe cierpienie. I nie da się tego wytłumaczyć, że alkohol, że tyle różnic między nami, że może to było co innego… Nic nie ulży w tym bólu, który czuję. Próbowałam go kochać i z tym właśnie człowiekiem chciałam być, stworzyć rodzinę i trwać, trwać aż do końca…
Nie udało się, nic nie wyszło… Wyszło jedno – nasz syn. Jedynie nasz syn jest żywym dowodem, że kiedyś nas coś łączyło i on po nas pozostanie. To jest pocieszające tylko w tym wszystkim.
Płaczę nad sobą, płaczę nad moim mężem (już mi nie przechodzi przez myśli słowo: były), płaczę i żałuję mimo wszystko żałuję tej straconej miłości, tych straconych szans, tego czasu…
Żałuję, bardzo żałuję…